روی خط زندگی

چند ریختی در سطح کلان یعنی ما رفتار مناسب را در هنگام استفاده از یک شی داشته باشیم. یک مثال خوب، عملگر جمع (+) است. مثال های زیر را در نظر بگیرید:

1. 2+3
2. ‘a’+’b’
3. “Hello” + “world”

در مثال اول عملگر جمع در حال جمع دو عدد است، در مثال دوم همین عملگر در حال جمع دو کاراکتر و در مثال سوم در حال جمع دو رشته است. این معنای همان رفتار مناسب در زمان استفاده است. ما در زمان استفاده تغییری در عملگر ایجاد نمی کنیم ولی عملگر جمع رفتار مناسب را از خودش نمایش می دهد.

دو شکل از چند ریختی یا همان Polymorphism وجود دارد:

شکل اول) Static Polymorphism

چند ریختی ثابت، در سطح توابع وجود دارد و همان overloading است. بدان معنا که یک تابع با چند مدل از ورودی ها پیاده سازی می شود و در زمان فراخوانی بنا به پارامتر ارسالی تابع مناسب اجرا می شود. مانند:

Add (int a, int b)

Add  (string a, string b)

شکل دوم) Dynamic Polymorphism

چند ریختی پویا، در سطح کلاس ها و به واسطه وراثت پیاده سازی می شود و اصطلاحا به آن Overriding می گوییم. بدان معنا که یک متد در کلاس پدر پیاده سازی شده است ولی کلاس فرزند نیز پیاده سازی خود را از متد مورد نظر دارد.